Iemand op de gemeente bedenkt op een dag een mooi pad, wat ook nog eens esthetisch in de omgeving past, dit pad wordt aangelegd maar in de praktijk blijkt dit niet praktisch en wij als mens regelen zelf ons eigen pad. Niet mooi bestraat, niet goedgekeurd, vaak zanderig, modderig, en valgevaarlijk maar de kortste weg van punt A naar punt B.
Het liefst snijden we bochten en hoeken af en proberen we onze weg te verkorten.
Dus overal waar gemeentelijke voet- en fietspaden zijn aangebracht, zie je dwarsverbindingen, afstekertjes, kleine onverharde weggetjes.
Een mens is een kuddedier dus na 1 volgen er meer, met als gevolg een uitgesleten spoor of zoals een olifant in de jungle een spoor achterlaat van slijtage dus daarom de mooie naam het “Olifantenpaadje”.
De Engelsen noemen het ‘Desire line’ oftewel het pad der verlangen.
De Spanjaarden gebruiken het soort gelijke ‘Sendoros de deseo.
De Duitsers praten over ‘Trampelpfaden’, de Fransen hebben het over ‘Chemin de lâne’ oftewel pad van de ezel.
Olifantenpaadjes from Jan-Dirk van der Burg on Vimeo.
Je kunt je er aan storen, maar het heeft wel iets. Het geeft juist iets speels en creatiefs aan het soms zo saai aangelegde, kunstmatige en moderne landschap van tegenwoordig.
 |
| Klein olifantenpaadje naast het fietstpad. Zelf zal ik deze niet gebruiken ben er bijna een keer gevallen! |
Er zijn zelfs fotoboeken uitgebracht aan dit fenomeen. De fotojournalist Jan-Dirk van der Burg fotografeerde meer dan honderd van die olifantenpaadjes. Zelfs de terreinwinst die wordt geboekt staat vermeld bij de foto.
Op Flickr is een heuse groep opgezet waar iedereen zijn olifantenpaadje op kwijt kan.
 |
| Veel gebruikt pad door overstekende fietsers. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten