DRIVING IN MY CAR

“Wat je rijdt ben je zelf”, dit is de titel van het boek van auteur Wijman.

Is het waar wat hij schrijft,  dat  de BMW 7 serie, twee typen bestuurders kent. 

1^e bestaat uit oudere heren in een perfect onderhouden auto met lage kilometerstand. 

En de 2^e categorie bestaat uit jongere criminelen die graag in snelle wagens rijden en hier succes mee willen boeken??

Deze auteur beweert dat hij aan de keuze van iemands auto kan aflezen hoe die persoon is!

  

BredaPhoto 2014, fotograaf - Andrew Bush -

De fotograaf Andrew Bush zal zich in deze stelling zeker kunnen vinden. Hij plaatste namelijk een fotocamera op zijn bijrijderstoel en ging dan naast de auto rijden die hij wilde fotograferen. Om zo de relatie tussen auto en de bestuurder vast te leggen.

Niet elke bestuurder kon dit waarderen en een enkeling werd wel eens boos en achtervolgde deze fotograaf.

Zijn project -66 drives- is nu te bewonderen op Bredaphoto 2014.

En ik moet zeggen dat het wel waar is wat de auteur en fotograaf beweren, je kunt inderdaad de identiteit aflezen van de soort auto waarin hij rijdt.

 

BredaPhoto 2014, fotograaf - Andrew Bush -

BredaPhoto 2014, fotograaf - Andrew Bush -

Ik vond het zelf ook een leuk idee om bestuurders en hun 'droomauto' te fotograferen. Tijdens mijn vakantie had ik er al één in het vizier, zo te zien een hopeloos midlifecrisis-gevalletje!

Highway Toronto, Fotograaf Anita Kuylen, 

Anita

NATUUR IN AL ZIJN VREEMDE VORMEN

Vreemde (snij)boon

Eenhoorn!

Paddenstoel in vorm van piepschuimen bal!

Rechtszaak over het werk Vivian Maier

In de periode van van 7 november 2014 t/m 28 januari 2015 hoop ik naar de tentoonstelling te kunnen gaan van het werk van Vivain Maier. Deze tentoonstelling zal plaats vinden in het Foam te Amsterdam.
Maar het valt nog te bezien of deze tentoonstelling doorgang kan hebben.
Omdat de advocaat David C. Deal een rechtszaak heeft aangespannen tegen de uitbaters van het fotoarchief van Vivian Maier.

Voor wie nog nooit heeft gehoord van Vivian Maier;

‘zij was een kindermeisje die in haar vrije tijd straatbeelden vast legde. Haar steil van fotograferen kun je vergelijken met Henri-Cartier Bresson. Fotografie van een hoge kwaliteit, humoristisch, ontroerend, mooi en ruw.

Echter doet Vivian Maier helemaal niets met haar beelden en laat het zelfs aan niemand zien. De negatieven komen vele jaren later in 2007 op een antiekveiling terecht en komen in handen van ondernemer John Maloof.

Hij ziet in dat hij iets waardevols in handen heeft en door middel van commerciële galeries, museumtentoonstelling, boeken en recente documentaire ‘Finding Vivian Maier’ maakt hij haar werk bekend en ineens is haar werk miljoenen dollars waard'.

Maar de advocaat meneer Deal (vroeger fotograaf) raakte ook gefascineerd door het leven van Maier en raakt geïrriteerd door het feit dat de prints van haar werk nu worden verkocht door vreemde mensen die glad geen familie zijn van Vivian,  maar die hier nu wel miljoenen aan verdienen volgens hem.

Advocaat C. Deal

Deal gaat op onderzoek uit  om erfgenamen van Vivian te vinden.

In Frankrijk vind hij een verre verwantschap die zeer verbaasd is dat hij waarschijnlijk de enige verre verwant is van Vivian en zelfs nog nooit heeft gehoord van Vivian en nu blijkbaar recht heeft op een kostbare erfenis.

Zodoende is er nu een rechtszaak gestart in Chicago om te bepalen of deze meneer Baille de nauwste verwant is van Vivian Maier.

Dit proces kan nog wel eens jaren gaan duren en kan resulteren dat het werk van Vivian wordt weggenomen uit galerijen, tentoonstellingen in musea, verbod op boekverkoop over haar werk, tot er een beslissing wordt genomen.

John Maloof

Echt typisch een Amerikaanse rechtszaak waarbij deze advocaat en tevens ex-fotograaf, enkel op jacht gaat naar eigen succes, macht en geld. Om daarbij uit het oog te verliezen dat het publiek het prachtige werk van Vivian niet meer kan bewonderen.

Misschien doet hij het ook wel uit ongenoegen dat zijn vroegere carriere als fotograaf mislukt is?

Anita

Berenliefde

MUCH LOVED  zo heet het fotoboek van de Ierse fotograaf Mark Nixon.
Foto's van levenloze wezens, want knuffels stellen in feite niet veel meer voor dan zielloze, stoffen
lichamen.

Maar voor vele kinderen en zelfs volwassenen betekenen die knuffels veel meer dan enkel een stuk opgevulde stof.
Nixon werd geïnspireerd door zijn zoontje die gek was op zijn knuffel 'Peter Rabbit'. De manier waarop hij naar het knuffeltje keek, er in kneep, in verrukking raakte als hij het zag en hij elke nacht alleen wilde slapen met zijn Peter Rabbit, spoorde Nixon aan om kinderen en hun geliefde knuffels te fotograferen.
Toch kwamen er niet alleen kinderen af op zijn oproep maar ook volwassenen die een stortvloed van emotionele herinneringen en verhalen hadden over hun teddybeer.

Hij maakt grappige en mooi belichte portretten van de gehandhaafde teddyberen die een symbool van liefde, respect en vriendschap uitstralen.
Elke foto is voorzien van de naam van de knuffels en de naam plus leeftijd van de eigenaar. 
Ze vertellen van wie ze de beer gekregen hebben en wat de beer betekend heeft voor hun.
Zelfs de beer van U2-zanger Bono en zijn vrouw komt voor  in het boek, en ook Nixon zijn eigen knuffel een pandabeertje.

Tevens lijkt het ook wel of deze knuffels iets zeggen over ' het ouder worden'.
Toen ik geboren werd kreeg ik van mijn oma ook een beer, deze is bijna 50!!!

Mijn beer!

Bijna 50!

 

Anita