 |
| Spring in my front garden |
maandag 28 maart 2011
donderdag 17 maart 2011
LOMOGRAPHY
   |
| Lomography, taken with Agfa Clack, 120mm exposure Fuji Color 400, edited with aperture, first photo: double exposure |
woensdag 16 maart 2011
AGFA CLACK
Met betrekking tot eenvoud kun je de Agfa Clack vergelijken met een Holga camera.
Het is een eenvoudig Duitse camera, in grote aantallen gemaakt van 1954 tot 1965 door Agfa Camera-Werk in München.
Kunt wel zeggen dat dit net als de Duitse Volkswagen, de “Volkscamera” was.
Dat de Holga juist als een goedkope, plastic toycamera te boek staat, is de Clack juist opgebouwd uit een duurzame constructie. Een solide, metalen frame bedekt met zwart kunstleer.
Met een simpele draai aan de onderkant van de camera kan de gehele behuizing van de camera worden verwijderd zodat je de 120 mm film kunt laden.
Dit middenformaat cameraatje geeft grote negatiefmaten van 6 x 9 cm.
Je kunt 8 foto’s maken.
 | |
|
INSTELLINGEN VAN DE CLACK
Er zijn drie verschillende ‘werkende’ instellingen op de Clack.
Aan de zijkant van de lens zit een kleine schakelaar die kan worden gezet op:
Zonnig – bewolkt – close-ups .
Via een heftboompje aan de lens kun je kiezen tussen 2 sluitertijden,
de stand M voor momentopnamen (á 1/35 sec) en een stand B voor tijdopnamen (Bulb)
Maar die laatste stand moet je enkel gebruiken op statief omdat de sluiter net zo lang open blijft als de ontspanknop ingedrukt blijft.
 |
| 120 mm Fuji Color film, contrast, saturation en highlights iets veranderd met Aperture |
De AGFA Clack die ik heb gekregen van een collega is nog helemaal compleet,
heeft een bruin neplederen tasje en er zit zelfs nog een flitser bij, de AGFA Clibo.
Mijn eerste opnamen heb ik gemaakt met een Fuji color 400. De kleuren zijn erg flets, een beetje soft en zelfs vignettering in de hoeken.
Maar volgens opgezochte informatie zou de camera uitstekende opnamen maken met ISO 50 films zoals Velvia. Al vind ik de mindere kwaliteit geen probleem als liefhebster van lomografie!
De waarde van de camera is rond de 10 euro, maar met het gebruik van de Clack,
is het juist leuk om op een goedkope manier te fotograferen in ‘Medium Format Snapshot Photography en tevens een mooie aanwinst voor je lomography. En je hebt toch ook een stukje geschiedenis in handen met deze Agfa Clack.
Anita
 | |
|
maandag 14 maart 2011
11/3/11 Tsunami in Japan
"Lens" is een mooi en interessant visueel en multimediale fotografie blog van The New York Times. Het is een verslaggeving van het laatste nieuws via foto’s, video’s en diavoorstellingen. Een showcase voor Times-fotografen, maar heeft ook als doel om het beste werk van andere kranten, tijdschriften, nieuws-en-fotoagentschappen, galeries en musea op het web te tonen.
Momenteel worden we overspoeld met gruwelijke beelden van het geteisterde Japan.
Toch vielen mij tussen al deze beelden de aangrijpende foto’s op van de Japanse fotografe Shiho Fukada. Ze woont en werkt in China maar reist nu samen met twee andere verslaggevers van The Times door het, door de aardbeving getroffen, gebied van haar geboorteland Japan.
Het greep haar erg aan om haar eigen volk in deze trieste situatie aan te treffen.
Het is erg moeilijk om door het gebied te reizen en te fotograferen omdat de situatie onoverzichtelijk en chaotisch is. Alle middelen zoals communicatie, , logistiek en het verkeer is ontregeld en brandstof, voedsel, water is er te kort. Elke dag hebben ze ook nog last van stevige naschokken en de dreiging van de vernielde kerncentrale.
Ondanks deze moeilijke omstandigheden heeft deze fotografe toch aangrijpende foto’s weten te maken.
anita
 |
Twee slaapzakken met daarop een vrolijk kijkende Mickey Mouse tussen het puin, met daarin lichamen van slachtoffers in Rikuzentakata.
|
 |
De emoties lopen soms hoog op bij het lezen van de lijst met geregistreerde evacues op een tijdelijk onderdak in het stadhuis van Kesennuma.
|
 |
Reddingswerkers staande bij een lichaam in Nobiru.
|
 |
De 22 jarige Syunsuke Doi, huilt nadat hij de lichamen heeft gevonden van zijn vrouw en 2 kinderen in een geïmproviseerd lijkhuis.
|
donderdag 10 maart 2011
Joodse Begraafplaats "Machsike Hadass"
 |
| Photo taken with Agfa Clack, lomography look with Aperture |
Altijd al heb ik een kijkje willen nemen op de Joodse begraafplaats ‘Machsike Hadass’ aan de Noordweg in m’n geboortedorp Putte. Tot ik vanmiddag weer langs de begraafplaats fietste, de poort open zag staan en m’n nieuwsgierigheid zwaar de overhand nam.
Achteraf gezien is de begraafplaats enkel toegankelijk voor familieleden.
Het is ook particulier terrein dus gelden er wettelijke bepalingen en regels die van toepassing zijn voor particulier eigendom.
De begraafplaats heeft een zekere heiligheid zoals in een synagoge en je gedraagt je hier ook naar. Je blijft op de paden, loopt of leunt niet over de graven, geen eten- of drinkenswaren.
Kortom recreatief bezoek wordt als ongepast beschouwd.
Maar mijn bezoek is gebaseerd op belangstelling, en heb me respectvol gedragen.
Het eerste wat me opviel de soberheid , veel beton, oude zerken, kolossale grafstenen, maar dit alles zonder enige opsmuk, bloemen of versiersels zoals wij dat kennen.
Op vele graven lagen enkel witte kiezelsteentjes die achter gelaten worden door de bezoeker van het graf . Door iets blijvend achter te laten is te zien dat er iemand bij het graf is geweest en de dode herdacht is.
De Hebreeuwse teksten op grafstenen beginnen vaak met de tekst פנ (PN) hetgeen staat voor Po Niqbar (hier is begraven) En eindigen met תנצבה, (TNTBH) hetgeen staat voor
Tijeh Nisjmato Tseroera Bitsoer Hachajim (zijn/haar ziel gebundeld in de bundel der zielen des levens)
Tussen de vele grafstenen stonden ook complete grafmonumenten. Het middelste graf,een afgebroken zuil versierd met guirlandes, symboliseert een jong afgebroken leven.
De Davidsster was op de meeste grafstenen aanwezig. Deze staat voor goddelijke bescherming.
Waterschenkende kan en schaal van de Leviet een tempeldienaar die dit gebruikt bij de rituele handwassing.
Vele grafstenen waren aangetast door de tand des tijds.
Opvallend is dat vele graven erg oud zijn, dit komt doordat ze niet geruimd mogen worden.
Omdat de Belgische overheid geen garantie geeft voor eeuwigdurend grafrecht, kocht de Antwerpse Joodse gemeenschap in de 19e eeuw vlak over de Nederlandse grens grond, die als begraafplaats werd ingericht.
Er liggen drie Joodse begraafplaatsen in Putte bij elkaar zo'n 10 km groot met misschien wel zeker tienduizenden graven die als het goed is nog eeuwig blijven liggen!
Lijkt mij een rustgevende gedachten!
Anita
vrijdag 4 maart 2011
Analyse van een beeld
HOOG BEZOEK
De inhoud van een foto kan ons vaak veel vertellen over de situatie op dat moment, al weet alleen de maker van de foto hoe de situatie werkelijk was en zal de kijker er zelf een invulling aan geven.
Zo ook bij de foto die tijdens de carnavalsweek in dagblad BN-de Stem stond.
Hierop zie je Prins Wannes die met zijn gevolg een bezoekje brengt aan de bewoners van verpleeghuis De Lindenburgh.
Ik bleef er langer naar kijken, en hoe langer ik keek hoe meer mij de situatie opviel. Carnaval behoort plezierig te zijn, maar niemand op de foto kijkt blij.
De sfeer lijkt juist erg bedrukt en ongemakkelijk, en word juist nog benadrukt door de drie volwassen kerels in hun carnavaleske pakjes, die verwoede pogingen doen om de huilende dame te troosten.
Ik twijfel er niet aan dat dit bezoek met goede bedoelingen was. Er werden zelfs fruitmanden uitgedeeld en prins Wannes vind dat iedereen moet kunnen genieten van ‘feestvieren’ dus daarom ‘komen we naar jullie toe’ stond er in het bijschrift.
Maar of iedereen zo blij was met dit bezoek , bevalt op de foto ten zeerste te betwijfelen.
Ik stel me nu maar voor dat de dame in kwestie helemaal niet van carnaval houd, dit niet meer kan verwoorden en nu oog in oog staat met een stelletje randdebielen en daarom spontaan in huilen uitbarst. Wat kun je immers anders doen?
Dan is slapen nog de beste remedie zodat je vannacht tenminste geen nachtmerries krijgt van enge mannen met heksenhoeden dansend in een narrenpakje !
Zelfs Prins Wannes weet met de situatie geen raad en staat daar alsof hij de laatste zegen geeft!
Maar een foto is een momentopnamen, en wie weet geeft dit beeld een heel vertekend beeld van de werkelijke situatie en rollen juist de tranen over haar wangen van plezier!
Want is er niet het gezegde: ‘niets is wat het lijkt’!
Anita
Anita
dinsdag 1 maart 2011
Abonneren op:
Posts (Atom)